#28

Gdy w czerwcu dwa lata temu ujrzałem rudego kociaka dziecko szylkretowej kotki mojej przyjaciółki Je, pokochałem go od razu i po dwóch miesiącach wylegiwał się na mojej kanapie, dołączając do mojego wielkiego zwierzyńca. Nigdy nie wychwalałem go, nigdy nie zabłysnął jakimś szczególnym urokiem, co chwilę na coś choruje, je tylko z ręki, nie znosi się przytulać, a jego pozadomowe wojaże kończą się, ściąganiem go z drzewa przez dwa wozy strażackiej i zatrzymaniu ruchu ulicznego na półtora godziny(nie wspomnę o artykule w gazecie, który ozdobiony jest moimi imieniem i nazwiskiem, cóż za upokorzenie). Jednak ten niemądry kot, stał się moim niezastąpionym towarzyszem i łóżkowym partnerem(bez skojarzeń).

Mam do niego wielki sentyment , ponieważ przypomina bezimiennego kota z filmu "Śniadanie u Tiffaniego"(ten książkowy był stary i nie miał jednego oka). W rolę tego kota wcielił się Orangey, choć na planie zastępowały go inne koty. Po roli w "Śniadaniu", grał jeszcze w jednym z seriali amerykańskich, a jego twórczość została nagrodzona zwierzęcym odpowiednikiem Oscarów.

Holly mówiła o nim:„Jestem jak ten kot, bezimienny włóczęga. Do nikogo nie należymy i nikt nie należy do nas. Nie należymy nawet do siebie nawzajem”. Zacząłem się zastanawiać ile nas łączy z owym Bezimiennym Włóczęgą. Jeżeli rzucimy okiem, możemy dojść do zgubnego uczucia, że nie należymy tylko do siebie. Kiedyś tam, opiekowali się nami nasi rodzice, musieliśmy robić co chcieli, z nauczycielami było podobnie, przeżyliśmy kilka związków, w przyszłości ożenimy się, czy też wyjdziemy za mąż, by w końcu zostać dumnymi rodzicami i nasze życie należeć będzie do dzieci. Jak często zapominamy, żeby robić to na co mamy ochotę, nikt nigdy nie będzie ważniejszy dla nas, od nas samych. To nie egoizm. Każdy z nas jest włóczęgą, który próbuję się przystosować do tego w jakich warunkach się znalazł, zapominając o centrum naszego życia, czyli nas.

Próbują nam przylepić jakieś łatki. Od urodzenia dostajemy zobowiązujące na całe życie imię, później jesteśmy grubasami, okularnicami, żyrafami, by dojść do późniejszych szkół gdzie przydomki stają się jeszcze mniej grzeczne. Dlaczego tak przejmujemy się cudzymi łatkami, gdy tylko my sami wiemy jacy jesteśmy, na co nas stać i czego w życiu chcemy.