#31

Ostatnio bliska mi osoba określiła mnie jako chaotycznego, zdystansowanego i szczerego. Trzy proste słowa, sprawiły, że całe swoje życie prześledziłem kierując się nimi.

Do chaotycznego nie miałem nigdy żadnych zastrzeżeń. Moje życie już dawno zgubiło proporcję, mój pokój bywa nieraz burdelem, choć słyszałem, że lepiej mieć burdel w pokoju, niż pokój w burdelu, w moich włosach które nigdy nie dotknął grzebień, otaczają stada ptaków, chcące się w nich zagnieździć.Wiecznie zmieniam zdanie, potrafię cieszyć się i obrażać w ciągu jednej rozmowy parokrotnie, gdy rozmawiam często mylę z pośpiechu pojęcia (ostatnio stworzyłem preludium męki pańskiej, przepraszam Boże i Chopinie), a moje związki bywają krótsze niż miesiączka, ale chyba ten całokształt ma jakiś urok. Jednak świadomość tego pozwala mi nie utonąć w morzu chaosu, dzięki czemu nie zostałem przejechany, uprowadzony i sam nigdzie się nie zgubiłem(czyli wbrew różnych opinii nie mam problemów z orientacją).

Życie chyba na tym polega, by poznać siebie w krytyczny sposób i świadomym swoich wad, nie próbować ich zgubić po drodze, ale nauczyć się z nimi żyć, nieraz je temperować. Jeżeli ktoś w życiu ma podobny problem w wszechogarniającym chaosem, polecam przed podjęciem decyzji zastanowić się, skonsultować to, posegregować niektóre rzeczy, ułożyć rzeczy w szafie i zawsze mieć przy sobie kompas.

Dystans to cecha, za którą zawsze mi się obrywa. Znajomość ze mną to jak ciągły dzień chłosty, dopuszczam do siebie niewiele osób, choć często sprawiam wrażenie otwartego. Mam wzór dwóch wspaniałych przyjaciółek i często inne znajomości wydają mi się wypadać przy nich blado. Nie umiem angażować się w znajomości, czy spory. Mam dystans do wszystkiego co dzieje się wokół mnie. Zdarzały mi się sytuacje przy których inni już dawno upadaliby na kolana, lecz są one dla mnie bodźcem by wyprostować się jeszcze bardziej. W niektórych sytuacjach należy zachować jakiś chłód, przy czym nie rozumiem pogardy do chłodu, i częstego uwielbienie impulsywności.

Najwięcej zastanawiałem się co do szczerości, ponieważ jestem intrygantem, do czego się przyznaje. Zdarza mi się sabotować ludzi, których nie lubię, urazę chowam na całe życie, ale jako przeciwwagę postawić mogę szczerość wobec najbliższych, która jest dla mnie czymś oczywistym przy takim rodzaju znajomości. Nigdy w życiu, przez 12 lat przyjaźni, nie pokłóciłem się z Je, a chyba sekretem naszej przyjaźń jest jej chaotyczność, dystans do wad i szczerość. Cóż z takim cechami powinienem świat zdobywać.