#26

Jedną z lepszych książek jak przeczytałem była "Pani Bovary" Gustawa Flauberta. Jest to opowieść o kobiecie, która prowadziła bardzo przyziemne, spokojne życie. Wychowała się na wsi, odebrała wykształcenie w klasztorze, wyszła za mąż za naiwnego lekarza. Mogłaby tak przeżyć swój żywot z zakochanym w niej mężem, otoczona gromadką dzieci i umrzeć jak miliony innych kobiet w ciepłej pościeli, przy bliskich, jako idealna pani domu, żona i matka. Towarzyszyła jej jednak pewna przypadłość, nazwana później na jej cześć bowaryzmem.

Emma Bovary miała zupełnie inne wyobrażenie życia jakie ją spotkało. Pragnęła wielkiej miłości, żyć jak światowa dama, w mężczyźnie upatrywała idealnego kochanka, przyjaciela identycznego o jakich czytała w swoich książkach. Wielkie rozczarowanie życiem, o którym mogłaby pomarzyć każda inna, gdyż nie każda kobieta żyję w dostatku, ma kochającego męża i zdrowe dziecko, pchało ją w ramiona kochanków, którzy tylko wykorzystywali jej naiwne podejście do życia. Miłość do luksusów i wzniosłych gestów doprowadziła ją do katastrofy finansowej. Mająca ogromne długi, porzucana przez swojej wielkie miłości i w obawie, że te fakty wyjdą na jaw przed jej mężem i całym światem, popełnia samobójstwo, dołączając do grona nieszczęśliwych kochanek z romansideł.

Może historia Emmy Bovary wydaje się płytka i nieciekawa, ale niesie za sobą pewną nauczkę, prawdę aktualną po dziś dzień. Wielu z nas towarzyszy stan nienasycenia życiem, kreujemy sobie wizję siebie, zupełnie nie przystosowaną do rzeczywistości. Partnerka/Partner spokojny i kochający nas, nie jest dla nas obiektem pożądania, szukamy czegoś więcej, czegoś wzniosłego i idealnego, czegoś co jest nierzeczywiste. Kieruję nami zakłamana prawda o świecie i ludziach. Przeważnie kobietą rzadko podoba się to jak żyją, co mają na sobie, stawiają sobie niedościgniony wzór, a podobno gdy go osiągną będą szczęśliwe. Podobno, ponieważ niedosyt zawsze będzie niedosytem.

Teraz jak na spowiedzi przyznam się, że mój stosunek do miłości mojego życia ma sobie wiele z bowaryzmu i potrzebowałem zbyt dużo czasu by to zrozumieć. Polecam nazwać rzeczy po imieniu, spojrzeć na niektóre osoby subiektywnie i wówczas ich uroda zmaleje w naszych oczach, zrozumiemy że są puste jak pudło, a cały nasz stosunek do nich był głupią farsą, zaangażowaniem z jednej strony. Nikt nie jest idealny.

Prywatnie smutno mi jest, że straciłem tak piękne złudzenie, które było chodzącym sfinksem. Teraz spostrzegłem, że miłość mojego życia jest nikim i zasługuję jedynie na pogardę. Na szczęście przewrotny los jedno nam odbiera i stawia na naszej drodze kogoś innego, o wiele ciekawszego, gdyż widzimy go oczami osoby doświadczonej i przekonani, że owa idealność jest niczym inny tylko fałszem.