#21

Ostatnio, może przez czas zbliżających się walentynek, zacząłem na chwilę ulegać magicznemu znaczeniu słowa „my”. Zadziwia mnie dlaczego rówieśnicy w moim wieku szukają sobie kogoś. Statystycznie malutki odsetek z nas poślubi osobę z którą się spotyka, a co dopiero spędzi z nią życie. Spostrzegłem, że wiele osób traci na wartości, będąc z kimś, staje się kiepskim towarzyszem rozmów i cały czas zaprzątany ma głowę połowicą. Wiem że podczas zakochania z naszym organizmem dzieją się różne ciekawe rzeczy, od motyli w brzuchu, po mniej urocze i metaforyczne reakcje, zależne od płci, na których się nie skupię, ale przez nie wielu z nas traci samych siebie. Ja sam po blisko pięciu stałych związkach i dwóch tuzinach przelotnych, mniej romantycznych zażyłości, nie nauczyłem się niczego i moje życie nie zmieniło się i skąpie żałuje uwagi i czasu spędzonych na nich. Często inaczej się patrzy się na osoby w związkach, a inaczej na osoby samotne. Osoby samotne, albo są nieudacznikami, albo mają jakiś defekt, czy też źle się prowadzą. Co za fałsz. Nie mogę znieść gdy dążenia ludzi skupiają się tylko na znalezieniu partnera, podczas gdy w tym czasie można poświęcić czas sobie, przeczytać dobrą książkę, obejrzeć z przyjaciółmi dobry film. Nie trudno będzie zgadnąć, że po tej chwilowej słabości wykreśliłem jednak słowo „my” ze swojego słownika. W końcu w łóżku czeka na mnie rudy kot a w biblioteczce dobra książka, z którymi lepiej jest mi do twarzy niż w związku