Did no mean never?

Widziałem dziś zeszłoroczną Annę Kareninę, długo zbierałem się, żeby to zrobić, ponieważ nie chciałem popsuć dobrego wyobrażenia tej powieści i nie chciałem się rozczarować. Film nie wydawał mi się dobry. Wielu fanów Keiry oburzy się, gdy powiem że nie pasuję do roli Anny, co wcale nie umniejsza jej, poniważ aktorką jest dobrą. Keira była zbyt trzpiotowata, zbyt urocza, urok Anny tkwił głęboko, a Keira nie umiała oddać ani jej walorów, ani jej obrzydzenia do męża, ani nieszczęścia związanego z rozstaniem z synem. Pan Johnson nie pasuje mi do roli Aleksieja Kiryłłowicza. Wrońskim był mężczyzną przeciętnym, a przy tym męskim, postawnym, zbyt wcześnie łysiejącym i z włosami na karku. Aaron to młodzieniaszek, to że w wieku 22 lat, ma żonę dwa razy starszą od siebie i dwójkę dzieci, nie uczyni z niego dojrzałego mężczyzny jakim był Aleksiej. Zrobił on z oficera rajskiego ptaka, zmanierowanego, nieodpowiedzialnego, poza tym Wroński był rówieśnikiem Anny, lub mógł być od niej starszy. Ogólnie spostrzegłem, że w filmie tym odmłodzono wiele postaci. Również Karenin był zgrzybiały i podstarzały, a nie ukrywajmy, że Jude, nawet nie wiem jakby chciał, nie odda dobrze tej postaci. Zastrzeżenia mam również do Lewina, podobne jak do całej reszty.

Jedynymi postaciami, które mnie ujęły i dobrze oddały swoje rolę są Cara Delavigne jako księżniczka Sorokina i księżna Twerska, oraz moskiewscy bohaterowie: Obłońscy i Szczerbaccy, zabrakło mnie jedynie postaci Koznyszewa, Warieńki i średniej z sióstr Szczerbackich, Natalii Lwow.

W porównaniu z poprzednią wersją Anny Kareniny, z byłą żoną Żuławskiego w roli tytułowej, film wychodzi blado, wiele scen jest pominiętych, które bardziej określiłyby Annę jako personę non gratę, czyli odmówienie wizyty żony starszego Wrońskiego, usprawiedliwioną dorastającymi córkami w domu i odrzucenie przez Betsy, która sama romansowała z Tuszkiewiczem, a nie znalazła odwagi, by opuścić męża.

Ujęła mnie jednak scena w teatrze, której zabrakło w poprzedniej ekranizacji, choć w towarzystwie Anny nigdy nie znalazłaby się księżna Miagkaja, należąca do koterii księżnej Twerskiej. W teatrze towarzyszyła jej stara ciotka Barbara Obłońska, również niepopularna jak jej bratanica. Naprawdę mam ochotę nieraz wysłać twórcom filmów swoje egzemplarze książek, by porównali je z własnymi.

Film był dla mnie zbyt amerykański i potwierdził moją opinię, że rosyjskiej literatury w ekranizacji, nie odda produkcja o zupełnie odmiennej kulturze. Zachęcam jednak do obejrzenia tego filmu i porównania z poprzednimi wersjami, lub książką.

xxx