Making the connection

Ferie mi się kończą, lecz na ostatnie dni wróciła do domu moja Je, więc koniecznie urządzamy nocowanie u Waldorfa, będziemy się czesać, jeść budyń pod kołderką i paplać o Gotowych na wszystko. Zakończyłem niedawno swój związek i zacząłem się zastanawiać dlaczego, trudno teraz nawiązać ludziom bliższy kontakt.

Podobno z roku na rok, odległość między rozmówcami się zwiększa, gdy ktoś stoi zbyt blisko nas czujemy się niepewnie. Coraz częściej unikamy dotknięcia, bliższego kontaktu. Często wolimy stać w autobusie, lub pociągu, niż usiąść koło nieznajomej osoby i na pewno pamiętacie jak bardzo denerwowaliście się gdy, gdy starsze pokolenie ciotek, babek chciało chwycić nas za ręce, dotknąć policzka, czy wytrzeć usta. W książkach możecie przeczytać o witających się mężczyznach, którzy entuzjastycznie obejmują się, lub nawet całują w policzki(np. Lewin i Obłoński, lub Ceglarski i Ostrzeński), dziś zajeżdża nam to zboczeniem seksualnym. Doszło nawet do tego, że na zachodzie obcej osobie nie wolno podnieść dziecka, które się przewróciło, gdyż uznaje się go za potencjalnego pedofila. Najśmieszniejsza jest dla mnie zmiana w postaci wizyt lekarskich, kiedyś ludzie rozbierali się i lekarze bez oporu nas badali, dziś opowiadamy co nas boli, często nie ściągając kurtek, a lekarze orzekają na postawie tego co nam dolega.

To dość ciekawe dlaczego społeczeństwo bardziej wyzwolone, zamyka się na drugiego człowieka, nie ufa mu.

Zauważyłem również, że ludzie używają coraz częściej skrót, skracają niemalże wszystko. Duża część licealistów czyta streszczenia, a nawet streszczenia streszczeń i udaję im się zdać maturę. Wiem sam po sobie, że lektury można przeczytać, a jeżeli jakąś pominę, to nie dlatego że nie miałem czasu, ale z lenistwa. Poprzednie pokolenia nie miały streszczeń, opracować i ich doba trwały tyle samo co nasza. Oczekujemy krótkich, zwięzłych, ograniczonych informacji, podobnych do pasków z informacjami w telewizji, chcemy wiedzieć o suchym fakcie, jego szczegóły często nas nie obchodzą. Dłuższy, czy średni tekst jest czytany niechętnie, a mogę się założyć, że do tego miejsca doszła połowa osób, które zaczęły czytać post, z czego część, czyta go tylko dlatego, by wyłapać błędy jakie robię. Zdaje mi się, że powoli zbliżamy się do czasów, gdy publicyści i literaci pozostaną bez pracy.

Skracamy nie tylko dłuższe formy wypowiedzi, ale też te krótkie, na czym sam się łapię. Znaki interpunkcyjne zmieniają swoje funkcję i nie chodzi tu o znak zapytania, który stawiało się kiedyś na końcu pytania, a dziś kończy się nim również zwątpienie. Dwukropek i nawias to buźka, dziś tak wyrażamy swój entuzjazm, dwukropkiem i asteryskiem przesyłamy sobie pocałunki, a nawias ostrokątny i trójka, dwa znaki, zastępują całe zdanie, które mogłoby mieć bardzo przyjemne znaczenie. Wiele młodych osób, które nie próbują dla przykładu, napisać wypracowania z kilkoma argumentami, nie poradzi sobie w życiu, w którym podczas rozmowy tych argumentów, również nie będą umiały znaleźć, a "nie bo nie" to nie argument, chyba że chodzi o gwałt.

Troszkę mnie przeraża wizja społeczeństwa zamkniętego w sobie, nieufnego, pozornie pozbawionego lęków, lecz pełnego fobii, które za kilkadziesiąt lat może nie umieć ze sobą rozmawiać, a tylko warczeć w oddaleniu kilometra.